کتاب جنایت و مکافات یکی از شاهکارهای ادبیات روس است و حرف و نقد و بررسی‌های زیادی درباره اش وجود دارد. اینجا من فقط دلم میخواهد برایتان از چیزی که

در مرکز همه‌ی این خاطرات این حس وجود دارد: غیر قابل تحمل است مردن، هیچ کس دلش نمی‌خواهد بمیرد. غیر قابل تحمل تر از آن کشتن انسان‌هاست. زیرا زن زندگی

در سال 1976، یه فمنیست رادیکال به نام سوزان هاتورن (susan hawthorne) به عنوان دفاعیه فوق لیسانسش، یه مقاله‌ی 112 صفحه ای نوشت به نام In Defence of Separatism که

شروع کرد چرت و پرت فلسفی بهم تابوندن. ازم پرسید از کجا میدونم هیچ چیز توی این دنیا واقعیه؟ گفتم نمیدونم. ساکت شد. مشکل این آدما اینه که همیشه به

اکثر زنان با این پدیده آشنایی دارند. ما صدایمان را بالاتر می بریم، اما غرش یک مرد صدای ما را خفه می کند. ما ایده ای را با لحنی خجالت

هنر همواره، برخلاف آنچه که ارسطو می گوید، در این تلاش بوده است که از قید آنچه عینی و محسوس است و موضوع علم است، بیرون بیاید و انسان را

من به شما می گویم که چرا اینجائید و چرا باید بلند شوید. شما اینجائید چونکه باورشان نکردید! تمام زندگی تان به شما گفتند که آزادید. و وقتی که به شما گفتند

یه چیزی که راجع به زبان خیلی زیباست و هرچقدر به ریشه ی کلمه ها بیشتر توجه کنیم بیشتر متوجهش میشیم اینه که چقدر زبان های مختلف توی تکامل به

برای آدم هایی مثل من، وارد جنگ شدن، بحث کردن و دعوا کار بسیار سختی است. من همیشه ترجیح می دهم در سکوت هیاهوی اطرافم را تماشا کنم و وانمود

ازش پرسیدم برام چه آرزویی داری؟ همونطوری که سرش تو لپ تاپش بود گفت: آرزو دارم یه روزی برات چایی دم کنه برید تو بالکن پر از گل و گیاه

راهنمایی که بودیم، ملینا با ماژیک طراحی می کرد. یه روزم “سین”  بهش گفت که بیا نقاشی منو بکش. ملینا یه دختر مو فرفری زیبا با سایه ی بنفش و