در دورانی که مرزهای تجربهی انسانی و هوش مصنوعی هر روز بیشتر در هم میآمیزند، طراحان به بازاندیشی در نحوهی تعامل ما با فناوری در سطحی احساسی پرداختهاند. دیگر صحبت تنها از کارآمدی یا خودکارسازی نیست؛ بلکه صحبت از پیوند و ارتباط است. در دنیای در حال تحول رباتهای خانگی، اگرچه رباتها هر روز توانمندتر میشوند، اما ورود آنها به فضاهای خصوصی انسانی همچنان در بسیاری ایجاد حس بیگانگی و ناراحتی میکند. این اصطکاک تنها ریشه در محدودیتهای فنی ندارد، بلکه ناشی از نبود پلی طبیعی و همدلانه بین انسان و ماشین است.
در چنین بستری است که «میمیک» متولد میشود — نه فقط به عنوان یک دستگاه پوشیدنی، بلکه به عنوان یک رابط بازآفرینیشده برای ساختن اعتماد میان انسان و رباتهای انساننما.
میمیک یک دستگاه پوشیدنی نسل جدید است که هدفش پر کردن شکاف احساسی و روانی میان انسانها و رباتهای انساننماست. در آیندهای که این رباتها به بخش عادی خانهها تبدیل شوند، میمیک این امکان را فراهم میکند که کاربران رفتارهای خود را به صورت مستقیم به رباتها آموزش دهند. در آغاز، رباتها تنها وظایف پایهای را انجام میدهند؛ اما با گذر زمان، توانایی درک بهتر و شخصیسازی عملکردهایشان برای هر کاربر را یاد میگیرند. از خلال این فرایند، کاربران به طور فعال به آموزش رباتهای خود میپردازند، پیوند احساسی ایجاد میکنند و موانع روانی را پشت سر میگذارند.
با پوشیدن این دستگاه و انجام اعمال دلخواه، کاربران دادههای رفتاری زندهای را در اختیار ربات قرار میدهند که ربات از آن برای یادگیری و انطباق بهره میگیرد. این شیوهی “آموزش با دستان خود” به کاربران حس کنترل و اختیار میبخشد، از میزان ناراحتی میکاهد و بستری برای رابطهای هماهنگتر میان انسان و ربات ایجاد میکند. میمیک طراحی سبک و ارگونومیکی دارد که برای استفاده در فعالیتهای روزمره مناسب است و رابط کاربری آن به گونهای طراحی شده که کاربر بدون ایجاد وقفه در زندگی روزمره بتواند آن را به کار گیرد.
ربات میتواند به مرور زمان با تغییر رفتارهای کاربر انطباق پیدا کند. به جای تعامل دستوری سنتی، میمیک با فراهم کردن امکان آموزش فیزیکی و مستقیم، الگوی تعامل را به سطح تازهای میبرد. مثلاً فرض کنید کاربری در حال تهیهی نسخهی خانگی خود از یک خوراک کرهای باشد؛ میمیک به ربات کمک میکند نه تنها دستور پخت را بفهمد، بلکه جزئیاتی همچون انتخاب مواد اولیه، نحوهی حرکت دستها و حتی ترجیحات ظریف کاربر را نیز دریابد. این یادگیری مبتنی بر زمینه، به ربات درکی بسیار عمیقتر از دنیای کاربر میبخشد — فراتر از الگوهای از پیش تعیینشده و کلیشهای.
این دستگاه از دو ماژول اصلی تشکیل شده است: رهگیر بصری (Vision Tracker) و رهگیر دستی (Hand Tracker).
رهگیر بصری با استفاده از مجموعهای از حسگرهای مادون قرمز، دوربینهای ردیاب و هوش مصنوعی بیناییمحور، دادههای دیداری و شنیداری را جمعآوری میکند. این ماژول با بهرهگیری از لیدار (LiDAR) محیط اطراف را نقشهبرداری کرده و با دوربینی دارای شش درجه آزادی (6-DOF) به همراه دوربین RGB جلو، حرکات سر را ثبت میکند و مدلی پویا از جهان اطراف میسازد. ریلهای قابل تنظیم این ماژول، استفادهی راحت آن را برای انواع فرمهای بدنی تضمین میکند.
از سوی دیگر، رهگیر دستی که بر روی ساعد بسته میشود، دادههای فیزیکی دقیقی نظیر قدرت گرفتن دست، زاویهی بازو و فعالیت عضلانی را با استفاده از حسگرهای الکترومایوگرافی (EMG) و دوربینهای ردیاب دقیق ثبت میکند. این ماژول با تحلیل سیگنالهای الکتریکی و الگوهای حرکتی، نحوهی تعامل لمسی کاربر با اشیاء را رمزگشایی میکند.
ترکیب این دادهها از طریق یادگیری عمیق (Deep Learning) پردازش شده و یک نمایهی رفتاری کامل از کاربر ساخته میشود. حتی لحظات بیحرکت کاربر نیز برای میمیک به فرصتی برای یادگیری بدل میشود، چرا که با دوربینهای ۳۶۰ درجه و دوطرفه، ساختار محیط و کارکرد اشیاء را زیر نظر دارد و حتی زمانی که نیت کاربر به صراحت بیان نمیشود، آن را درک میکند.
از خلال این لایههای ورودی حسی و مدلسازی زمینهای، میمیک تنها کارها را آموزش نمیدهد — بلکه حس شهود را منتقل میکند. این دستگاه نماد رویکردی نوین به رباتیک است: رویکردی که با تکیه بر “شناخت تجسمیافته” (Embodied Cognition)، مقاومتهای روانی را میشکند و پیوندی عاطفی میان انسان و ماشین برقرار میسازد.
در آیندهای که خانههای ما همزمان با فناوری تغییر میکنند، میمیک نوید دنیایی را میدهد که در آن ماشینها تنها خدمت نمیکنند؛ بلکه ارتباط میگیرند، بازتاب میدهند و پاسخ میدهند.
منبع: کلیک کنید
