محققان EPFL در سوییس موفق به توسعهی یک ایمپلنت نرم ساقه مغزی شنوایی (ABI) شدهاند که میتواند برای افرادی که قادر به استفاده از ایمپلنتهای حلزونی نیستند، شنوایی را بدون عوارض جانبی بازگرداند. برخلاف ایمپلنتهای سنتی که از مواد سخت ساخته شدهاند و باعث تحریک ناخواسته اعصاب، سرگیجه یا حرکات غیرارادی صورت میشوند، این ایمپلنت جدید از سیلیکون انعطافپذیر و الکترودهای پلاتینی در مقیاس میکرومتر ساخته شده و بهخوبی با سطح خمیدهی ساقه مغز مطابقت دارد.
در آزمایشها روی میمونهای ماکاک، حیوانات قادر به تشخیص الگوهای تحریک الکتریکی تقریباً به اندازهی صداهای واقعی بودند. این دستاورد مهم نشان میدهد که امکان شنیدن دقیقتر و غنیتر با پروتزهای عصبی در انسانها نیز وجود دارد. طراحی الکترودهای بسیار نازک (ضخامت کمتر از یک میلیمتر) در کنار ساختار قابل تنظیم و قابل تطبیق برای آناتومیهای مختلف، گامی مهم به سوی تولید ایمپلنتهایی با رزولوشن بالا و عوارض کمتر است. همچنین، در آزمایشها هیچ نشانهای از تحریک ناخواسته عضلات صورت یا ناراحتی دیده نشد.
پژوهشگران مؤسسه فناوری EPFL در سوییس نوعی ایمپلنت شنوایی جدید برای ساقه مغز طراحی کردهاند که به دلیل استفاده از مواد نرم و انعطافپذیر، میتواند راهکاری مؤثر و بدون عوارض جانبی برای افرادی باشد که به دلیل آسیب شدید عصب حلزونی قادر به استفاده از ایمپلنتهای حلزونی نیستند.
ایمپلنتهای فعلی ساقه مغز معمولاً از مواد سخت ساخته میشوند و به خوبی با شکل خمیدهی ساقه مغز تطابق ندارند. همین امر موجب تحریک ناخواستهی اعصاب مجاور و بروز مشکلاتی مانند سرگیجه یا تکانهای غیرارادی صورت میشود. به همین دلیل در بسیاری از موارد، بخشی از الکترودهای این دستگاهها خاموش میمانند و بیمار تنها صداهایی مبهم دریافت میکند.
اما ایمپلنت جدید EPFL از فیلمی نازک متشکل از سیلیکون نرم و الکترودهای پلاتینی در مقیاس میکرومتر ساخته شده است. این طراحی منجر به تطبیق بهتر دستگاه با سطح پیچیدهی ساقه مغز شده و احتمال تحریک اعصاب ناخواسته را به حداقل میرساند. ضخامت این ایمپلنت تنها کسری از یک میلیمتر است و به راحتی اطراف بافت عصبی میپیچد.
برای آزمایش این دستگاه، پژوهشگران رفتار میمونهای ماکاک را هنگام شنیدن الگوهای مختلف تحریک الکتریکی بررسی کردند. حیوانات به خوبی توانستند تفاوت بین صداهای الکتریکی و طبیعی را تشخیص دهند. این موفقیت نشان میدهد که ایمپلنت جدید توانایی ارائهی تجربهی شنوایی نزدیک به واقعیت را دارد.
از منظر طراحی، قابلیت انعطافپذیری این ایمپلنت امکان سازگاری با شکلهای مختلف آناتومیکی را فراهم کرده و همچنین میتوان تعداد الکترودها یا آرایش آنها را برای بهبود تفکیک فرکانسی تغییر داد. در نسخهی فعلی، این دستگاه دارای 11 الکترود است، اما در آینده میتوان این تعداد را بهطور قابل توجهی افزایش داد.
نکتهی مهم دیگر، نبود هیچگونه اثر جانبی در آزمایشهای حیوانی است. برخلاف کاربران انسانی ایمپلنتهای سنتی که معمولاً از تحریک عضلات صورت شکایت دارند، در این مطالعه حیوانات هیچ واکنش ناخوشایندی نشان ندادند و حتی خودشان بهطور داوطلبانه تحریک الکتریکی را فعال میکردند.
گام بعدی برای استفاده انسانی، انجام آزمایشهای درونعملیاتی در جراحیهای ABI انسانی است. تیم تحقیقاتی امیدوار است که با همکاری پزشکان، بتوانند این ایمپلنت را بهطور موقت قبل از ایمپلنت سنتی جایگذاری کرده و میزان کاهش تحریک عصبی ناخواسته را ارزیابی کنند.
در نهایت، اگرچه این ایمپلنت باید مراحل آزمایشهای بالینی و تأییدیههای پزشکی را طی کند، اما پایداری بالای آن در طول چندین ماه استفاده حیوانی و عدم جابهجایی الکترودها، نشان از آیندهای امیدوارکننده برای بازیابی شنوایی با کیفیت بالا دارد.
