امید در شعر رویاش نوشته:
پشت این کوه بلند،
لب دریای کبود،
دختری بود که من
سخت می خواستمش…
دارم به این فکر می کنم که چطوری یه شاعر می تونه با کمترین تعداد کلمات اینطوری قلب آدمو تکون بده. چطوری یه شاعر می تونه معشوقش رو انقدر خوب توصیف کنه وقتی که حتی راجع بهش حرفی هم نزده. دارم به این فکر می کنم که چه ترکیب واژه ای زیباتر از “سخت می خواستمش” می تونه عشقو نشون بده؟
